Geen spruitjesdieet voor de leeuwen

Cora Berndt is al jaren de vaste diëtiste van WILDLANDS (voorheen bij Dierenpark Emmen). Zij regelt dat alle dieren in het park het juiste voedsel krijgen. Dat doet zij met haar team in de zogeheten dieetkeuken. Bezoekers van WILDLANDS Backstage kunnen daar op hun route een kijkje nemen.

Een werkdag in de dieetkeuken

Cora: “Zij zien dan medewerkers bezig met de bereiding van het voedsel voor de dieren voor de volgende dag. Wij beginnen elke ochtend om 7 uur. Dan bespreken we of er die dag bijzonderheden gepland staan, zoals bijvoorbeeld de komst van een leverancier. Daarna verdelen we de taken. Eén persoon is verantwoordelijk voor de voerkar, waarmee we voor 9 uur ’s morgens in vier keer al het voedsel voor de dieren rondbrengen. Een ander start in de grote vriezers, waar het vlees en vis uit wordt gehaald om te ontdooien in de koelcellen. Dat ontdooien kost veel tijd, dus dat moet je op tijd aanvullen. Ook doet deze persoon alle vis in emmers en het vlees voor de ijsberen en leeuwen in kratten. De derde persoon staat in de keuken bij de computer met alle menu’s voor de dieren.

Elke dag is het recept anders in verband met de variatie. Dus je moet goed opletten als je het eten bij elkaar zoekt, snijdt en mengt.” De werkdag is dan nog niet voorbij, want hygiëne is heel erg belangrijk in de dieetkeuken. “Schimmel en ongedierte moet natuurlijk geen kans krijgen en dus maken we elke dag alle materialen heel goed schoon. Alle messen, voerbakken etc. gaan in de speciale afwasmachine met drie compartimenten, die op 80 graden de afwas doet. En ook alle aanrechten en vloeren worden grondig schoongemaakt. Het is in deze keuken misschien nog wel schoner dan in de keuken van een restaurant!”

Dol op brokjes

In de natuur leren dieren van hun moeder of soortgenoten wat ze horen te eten, welk type voedsel hoort bij hun maagdarmkanaal en bij hun gebit. “Hun neus reageert op het juiste soort eten. In het wild weten ze precies waar ze wat kunnen vinden en wat hun lichaam nodig heeft. In WILDLANDS en andere dierenparken zijn dieren juist afhankelijk van de mens. Wij moeten dus de juiste kennis hebben om te weten wat we ze moeten aanbieden om ze gezond en fit te houden.” En dat is niet eens zo heel simpel. Want Nederland is niet een land als Peru, Australië of Zuid-Afrika, waar andere producten te krijgen zijn. En dus is het menu van de dieren in WILDLANDS aangepast.

Cora en haar team hebben naast de kennis van voedingsstoffen en materialen die de dieren nodig hebben, ook de kennis waar deze of vergelijkbare producten verkrijgbaar zijn. Cora: “Neem bijvoorbeeld de giraffes. Dit zijn echte bladeters. De magen zitten zo in elkaar dat zij alleen geschikt zijn om blad, dus wat zachtere materialen, te verteren. Gras, waar silicium in zit, is wat harder en dat verteren zij niet. Maar het klimaat in Nederland is zo, dat in de herfst de bladeren van de takken vallen. In het wild zouden de dieren zelf op zoek gaan naar alternatieven zoals waterplanten of schors, maar hier zijn ze afhankelijk van wat wij ze aanbieden. En het kost best wat tijd om geschikt blad te vinden. Gelukkig kennen wij leveranciers die blad drogen, invriezen of er zelfs brokjes van hebben gemaakt! En die brokken hebben voor ons de voorkeur. Dat is een mooie constante voedingswaarde." In Zuid-Afrika wordt de acacia geoogst, want dat is daar een soort van onkruid. Die acacia wordt verwerkt tot allemaal kleine stukjes en de lokale bevolking verwerkt die stukjes weer tot brokken. En de giraffen in WILDLANDS? dIe zijn dol op die brokjes!

Gruwelrecepten in de vensterbank

Bezoekers van de Backstage-route mogen in verband met de hygiëne niet in de keuken zelf komen, maar kunnen wel door de ramen naar binnen kijken. Voor het raam staan dan vaak de voerbakken voor de verschillende diersoorten voor de volgende dag al klaar. Bakjes met sla, appel of witlof voor de schildpadden of rozijntjes en paprika voor de ringstaartmaki’s. “Maar ook een bakje met levende meelwormen voor de stokstaartjes en dwergmangoesten,” zegt Cora. “We zien soms dat de bezoekers daar van gruwelen of het indrukwekkend vinden. Of confronterend zoals de dode muizen of kuikentjes. Maar dan lezen ze dat het voor de slangen is en dat begrijpen ze dan wel. Toch zien we weleens iemand wat heftiger reageren en dan loop ik of een collega even naar buiten om het uit te leggen. Er is dan wel begrip voor, want dat we de leeuwen niet op een spruitjesdieet zetten, dat snapt iedereen wel.”